همه ی ما دوست داریم ارتباط موثری با کودکان مان داشته باشیم. این خواسته وقتی بچه هایمان ناراحت یا عصبانی هستند، تبدیل به یک «آرزو» می شود.
برای دست یافتنی شدن این آرزو یک راه حل وجود دارد. وقتی کودک حسی را با ما در میان می گذارد با او همدلی کنیم و در طرف او باشیم نه در طرف مقابل. با کلمات و بازگویی حرف ها و احساسات او نشان دهیم که درکش می کنیم و به احساساتش احترام میگذاریم. بعد از این مرحله پندها اثرگذار خواهد بود. هرچند در بسیاری موارد دیگر نیازی به نصیحت نخواهد بود.
مثلا ما دیشب برای خداحافظی از مادرم که راهی کربلا بود، به دیدن شان رفته بودیم. پسر ۸ ساله من اصرار داشت که شب را پیش مادربزرگش بخوابد و فردا او را تا فرودگاه بدرقه کند. من به دلایلی ( از جمله این که پسرم توی خواب مثل عقربه ساعت می چرخد و واضح است که مادرم در این صورت خواب راحتی نخواهد داشت) نمی خواستم به او اجازه ماندن بدهم. پسرم شروع کرد به گریه و با صدای تقریبا بلند خواسته اش را تکرار و به من اعتراض می کرد. احساس کردم در این لحظه، سوژه مناسبی برای پیاده کردن مطالبی که تازه خوانده بودم به وجود آمده. بنابر این به او گفتم:” می دانم دوست داری پیش مامی بمونی.” پسرم همچنان با لحن گریان گفت:” آخه موندن پیش مامی خیلی کیف می ده.” من گفتم:” آره! واقعا کیف می ده.” پسرم گفت:” اصلا شب موندن خونه ی هر کدوم از فامیلا کیف داره.” گفتم:” آره! خیلی! منم که بچه بودم دوست داشتم خونه ی مامان بزرگم و خاله هام بمونم.” خیلی جالب بود.
پسرم به طرز باورنکردنی ای آرام شده بود. در حالی که در موارد مشابه ما کلی توضیح منطقی می دادیم و او راضی نمی شد و بعد همه با ناراحتی و دلخوری می خوابیدند. تجربه اش کنید!
برگرفته از کتاب« رابطه بین والدین و کودکان»، نوشته: دکتر هایم جی. گینات، ترجمه: سیاوش سرتیپی،
نشر اطلاعات
تهیه و تنظیم: زینب کاظمی خالدی