کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه، کودکانی هستند که در تمرکز مشکل دارند یا نمی‌توانند مدتی طولانی کاری را انجام دهند و یا در تشخیص اینکه چه چیزی مهم است، دچار مشکل هستند.

– حواست کجاست؟ مامان! اون گربه را نگاه کن؛ داره کجا راه میره؟
این بازی همیشه «رضا» بود. اوایل فکر می‌کردم برای اینکه جواب سوال‌ها را ندهد مدام خودش را به آن راه می‌زند. حواسش به همه‌چی بود، جز درس. به معلم‌اش گفتم. انگار داغ دل او را هم تازه کردم؛ ناراحت گفت: «سرکلاس هم‌همین‌طور است؛ یا سرش زیر میز است و دنبال پاک کنی که گم کرده می‌گردد یا نگاهش مدام به بچه‌های حیاط است که ورزش دارند!» …

بسیاری از والدین قبل از آنکه از اصطلاح «اختلال کمبود توجه» برای تعریف نحوه رفتار فرزندنشان استفاده کنند، می‌دانند که «اشکالی در کار است.» این اشکال باید به این صورت باشد که کودک پیوسته در جنب و جوش است. نمی‌تواند بیش از چند دقیقه روی موضوعی خاص تمرکز کند یا دست به عمل می‌زند و بعد فکر می‌کند.آنها نمی توانند تمرکز کنند.

تمرکز چیست؟
تمرکز در وهله اول یک تلاش ذهنی است برای انسجام بخشیدن به فکر، جمع و جور کردن آن و تمرکز حواس یعنی عوامل حواس‌پرتی را به حداقل رسانیدن.

این اختلال بر همه کارهایی که فرزندان انجام می‌دهد تأثیر می‌گذارد و همچنین دوست‌یابی و حفظ آن، عضویت در باشگاه‌ها، شرکت در ورزش و فعالیت در مدرسه را دشوار می‌سازد. به علاوه سایر اعضای خانواده را تحت تأثیر قرار می‌دهد. متاسفانه برای عده‌ بسیاری از مردم، بیش‌فعالی مترادف کمبود توجه شده است اما همه کودکانی که دچار اختلال کمبود توجه هستند، بیش‌ فعال نیستند.
کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه، کودکانی هستند که در تمرکز مشکل دارند یا نمی‌توانند مدتی طولانی کاری را انجام دهند و یا در تشخیص اینکه چه چیزی مهم است، دچار مشکل هستند.این دسته ازکودکان احتمالاً آن علاقه و اهمیتی را دریافت نمی‌کنند که کودکانی که پیوسته فعال‌اند، از آن بهره‌منداند اما واضح است که دچار اختلال کمبود توجه هستند. این دسته از کودکان برای تداوم در انجام یک کار و تمرکز بر جوانب مهم گفتگو یا تکالیف مربوط به مدرسه مشکل دارند. آنها اغلب تکالیف و وظایفشان را به اتمام نمی‌رسانند زیرا به سرعت از یک فعالیت به فعالیتی دیگر می‌پردازند و یا حواسشان توسط محرک‌های بیرونی پرت می‌شود.

دانش‌آموز بی‌تمرکز را چگونه بشناسیم؟
دانش‌آموزی که اختلال تمرکز دارد حداقل باید هشت معیار از چهارده معیار زیر را دست‌کم برای مدت ۶ ماه داشته باشد:
۱- اغلب با دست یا پاهایش بازی می‌کند یا پشت میزش حرکت می‌کند.
۲- وقتی از او می‌خواهند در جای خودش بنشیند، به سختی می‌تواند این کار را انجام بدهد.
۳- حواسش به آسانی با محرک‌های بیرونی (اشیاء، صداها، تصاویر، مردم و غیره که مستقیما به کاری که در حال انجام آن است، مربوط نیستند) پرت می‌شود.
۴- در بازی‌ها یا موقعیت‌های گروهی به سختی می‌تواند منتظر نوبتش بماند.
۵- اغلب به پرسش‌ها، پیش از آنکه به طور کامل طرح شوند، پاسخ می‌گوید.
۶- در دنبال کردن دستور‌هایی که دیگران به او می‌دهند، دچار مشکل می‌شود (البته نه به دلیل مخالفت با دستورالعمل یا ناتوانی از درک آن.
دانش‌آموز را به تمرکز روی یک تکلیف تا هر زمانی که می‌‌تواند، تشویق کنید. به تدریج، طول زمان لازم برای تشویق شدن را افزایش دهید
۷- در تمرکز هنگام کار یا فعالیت‌هایش مشکل دارد.
۸- اغلب از کاری ناتمام به کاری دیگر می‌پردازد.
۹- هنگام بازی نمی‌تواند ساکت و آرام باشد.
۱۰- اغلب زیاد حرف می‌زند.
۱۱- مدام سخن دیگران را قطع می‌کند یا مزاحم آنها می‌شود؛ برای مثال، به وسط بازی کودکان دیگر می‌پرد.
۱۲- اغلب به نظر می‌رسد که به آنچه به او گفته می‌شود گوش نمی‌دهد.
۱۳- معمولا لوازمی همچون اسباب‌بازی، قلم و کتاب را که برای انجام تکالیف یا فعالیت‌ها در مدرسه و خانه لازم است، گم می‌کند.
۱۴- اغلب به فعالیت‌هایی می‌پردازد که از لحاظ فیزیکی خطرناک است (نه به خاطر ماجراجویی) و پیامدهای ممکن را در نظر نمی‌گیرد؛ برای مثال، بدون نگاه کردن به وسط خیابان می‌دود.

۵ توصیه به معلم و خانواده
۱- سعی کنید میان رفتار ناشی از سرپیچی (وقتی کودک از انجام کاری امتناع می‌کند) و رفتاری که نتیجه اختلال کمبود توجه است (وقتی کودک نمی‌تواند کاری را انجام دهد)، تمایز قایل شوید و برخوردهای متفاوت داشته باشید.
۲- نتایج آزمون‌های گروهی را با احتیاط تعبیر کنید. ممکن است این کودک خاص در آزمون شتاب کرده و با عجله پاسخ داده باشد، تکانشی یا حواس‌پرت باشد و آزمون را به طور کامل انجام نداده باشد.
۳- به یاد داشته باشید که تجویز دارو به معنای درمان قطعی نیست و شاید آموزش اضافی لازم باشد.
۴- از انرژی و خود اندوختگی کودک مبتلا به اختلال کمبود توجه بهره بگیرید تا مشکلات بالقوه را رفع کنید.
۵- در اوقات فراغت از درس مانند زنگ تفریح، نظارت دقیق داشته باشید تا به کنترل مخاطرات کمک کنید و از هرگونه آسیب‌احتمالی جلوگیری کنید.