نکات تربیتی

والدین، اولین مربیان کودکان خود هستند. به همین جهت، نقش آنان در شکل گیرى شخصیت فرزندانشان بسیار حساس و مهم است.
اگر خوب دقت کنیم، دلبستگى و علاقه کودک بیشتر متوجه کسانى است که در مقابل او با انصاف و مهربان و با سخاوت باشند و به خواسته هاى آنان با صبر و حوصله تمام گوش فرا دهند. اصلا نوع رابطه بین والدین و کودکان، در پرورش حس همکارى، دوستى، فرمانبردارى، انعطاف پذیرى و علاقه به کار و درس و تحصیل، تاءثیر مستقیم دارد.
والدین باید با مهمترین مسائل مربوط به رشد روانى کودک و نوجوان و جوان، در مراحل مختلف سنى آشنایى کافى داشته باشند.
کودک قبل از ورود به دبستان مراحل مختلفى را طى مى کند که هر کى ویژگیهاى خاصى دارد، این مراحل عبارتند از:
۱٫ میل و رغبت به تقلید؛
۲٫ بى ارادگى؛
۳٫ برترى؛
۴٫ نداشتن تجربه زندگى؛
۵٫ تلاش براى کسب استقلال؛
۶٫ کنجکاوى در کشف حقایق زندگى.
مربیان و معلمان باید توجه داشته باشند که نباید مطالب فراوانى را در فاصله زمانى بسیار کوتاه به کودکان ارائه کنند، زیرا آنان بشدت خسته و عصبى مى شوند و نتیجه کارشان، زدگى از کلاس و درس خواهد بود. باید تا حد ممکن مطالب بطور غیر مستقیم و با رعایت میزان درک و فهم و آمادگى روحى دانش آموز و به طور متنوع و همراه با کارهاى عملى و نوعى بازى و نمایش ارائه گردد. باید همواره روى فهم و درک و قوه استدلال نوآموز تکیه شود تا انباشتن حجمى سنگین از معلومات در حافظه او.
در حین بازى و تفریح و گردشهاى علمى مى توان مسائل مختلف زندگى را به صورتى عینى و ملموس براى نوآموزان تشریح کرد.
کودک در دوران دبستان، آمادگى کمک و همکارى در زمینه کارهاى خانه از قبیل جمع و جور کردن وسایل شخصى، تحصیلى، اسباب بازیها و پهن کردن سفره و… را دارد؛ در صورتى که با احترام و تشویق مسؤ ولیتهایى از طرف والدین به کودک واگذار شود، او محوله را با علاقه تمام و بخوبى انجام خواهد داد