همیشه و همواره در آمیختن ادبیات با ریاضی یا با زبان شناخت پذیر برای کودکان شمارورزی دشوار بوده است. شمارورزی زبان نمادین ویژه خود را دارد که کار آن اندازه‌گیری چندی‌ها یا کمیت‌ها است. ادبیات اما زبان عاطفی و گاهی نمادینی است که سروکارش با کمیت‌ها نیست و از درون انسان و آرزوها و تخیلش سخن می‌گوید.
نویسنده داستان «چه و چه و چه یک بچه» که تجربه کار آموزش شمارورزی با ادبیات را در بخش آموزش خلاق کودک محور با بسته‌های لولوپی پیش می‌برد اکنون با تکیه بر آن تجربه، روایتی آهنگین از شناخت شمارورزی پایه برای کودکان خردسال از دو سالگی تا چهار پنج سالگی فراهم کرده است. داستان «چه و چه و چه یک بچه» روایت خرگوش خاله است که در دشت و باد زندگی می‌کند. دشتی که در آن روباه‌های دشمن هم زندگی می‌کنند.
خرگوش خاله آبستن می‌شود و ۹ بچه می‌زاید. شمارش این بچه‌ها با زبانی که در آن آواورزی هم هست، کودکان را با پایه زبان شماردن که از ۱ تا ۹ باشد آشنا می‌کنند؛ اما یادمان باشد که کودکان برای درک درست ونه طوطی‌وار از شمارش باید در آغاز کار هر شماره را با پدیداری که شماره بر آن نهاده شده است، یک به یک برابری یا تناظر کند.
این بار خردسالان برابری کردن عددها را با بچه خرگوش‌ها انجام می‌دهند. ویژگی دیگر این روایت این است که هم افزودن و هم کاستن را در بستر روایتی داستانی به کودکان می‌آموزد. نکته مهم در آموزش شمارورزی به کودکان این است که آن‌ها در شناخت این دانش به. رسیدن به بینش ریاضی نیازمند پرسیدن و اندیشیدن است. فضاهای آنتاگونستیک (مقابله و تضاد) به بچه‌ها کمک می‌کند افزون بر لذت از متن آهنگین در بستر تضادهای روباه و خرگوش خاله به نتیجه یا برآیند ستیز آن‌ها نیز فکر کنند و در نهان خود آرزوی پیروزی خرگوش خاله بر روباه بدکار را داشته باشند.
تصویرگری این کتاب را هدا عظیمی به روش کلاژ انجام داده و با ایجاد فضاهای بعد دار زندگی خرگوش خاله و بچه‌ها و روباه را جان دار تر کرده است.