محمد کوچولو دلش می خواست به مدرسه برود، چون فکر می کرد آنجا می تواند درس بخواند تا وقتی بزرگ شد،خلبان هواپیما بشود.سرانجام یک روز پدر و مادرش به او خبر دادند که چند روز دیگرروزشکوفه ها، یعنی روز کلاس اولیهاست و او هم باید به مدرسه برود.آن موقع محمد شش سال تمام داشت. محمد خیلی خوشحال شد. با پدر و مادرش رفتند و کیف و دفتر و مداد و پاک کن و دفتر نقاشی و مداد رنگی و کفش و لباس خریدند. محمد مرتب به وسایل تازه اش نگاه می کرد و منتظر بود تا مدرسه ها باز شوند.

یک روز مامان به او خبر داد که فردا روز شکوفه هاست . محمد زود شام خورد و مسواک زد و خوابید تا صبح زود بیدار شود و به مدرسه برود. اولش خوابش نمی برد و هی از این دنده به آن دنده می غلتید و با خودش می گفت: فردا چه اتفاقی برای من میفته؟ معلمم چه شکلیه؟ خانمه یا آقاست؟خوش اخلاقه یا بداخلاق؟

خلاصه،محمد با این فکرها خوابش برد و تا صبح خواب مدرسه را دید. یک وقت خواب می دید که یک خانم مهربان معلمشه و یک بار هم خواب می دید که یک آقای اخموی سبیلوی بداخلاق با یک خط کش بلند جلوی او ایستاده و میگه: بچه جون، مواظب رفتارت باش و گرنه سروکارت با این خطکشه ها!

وقتی محمد بیدار شد، دلشوره داشت و می ترسید نکنه توی مدرسه تنبیه بشه؟!نکنه معلمش یک آقای بداخلاق باشه؟! اما به مامان و بابا چیزی نگفت. صبحانه خورد و لباس پوشید و کیفش را برداشت و همراه مادرش به مدرسه ی نزدیک خانه شان رفت. همه ی بچه ها کوچولو بودند ، درست مثل محمد که فقط شش سالش بود .

چندتا خانم و آقا ، بچه ها را راهنمایی می کردند و به هر بچه ای که می آمد، یک شاخه گل می دادند. پدرها و مادرها بچه ها را توی مدرسه می گذاشتند و می رفتند. بیشتر بچه ها شاد و خندان بودند؛اما چندنفرشان ناراحت بودند و گریه می کردند.محمد به پسر کوچولویی که موهایش مشکی و فرفری بودند و به شدت گریه می کرد نگاه کرد و او هم گریه اش گرفت. یاد خواب دیشبش افتاد و آن آقای اخموی سبیلو را به خاطر آورد و با خودش گفت: نکنه اون آقاهه بیاد و کتکم بزنه؟ نکنه معلمم بداخلاق باشه؟ نکنه مامان و بابا دیگه دنبالم نیان و من اینجا گم بشم؟ و با این فکرها اوهم شروع کرد به های های گریه کردن.

چندتا از بچه ها آمدند و دور او و پسر موفرفری جمع شدند. یکی از پسرها که صورت گرد و تپلی داشت و موهایش هم کوتاه و قهوه ای رنگ بودند گفت: آهای بچه ها چرا گریه می کنید؟ مدرسه که گریه نداره! پسر موفرفری هق هق کنان گفت: من مامانمو می خوام. من می خوام برم خونه. پسر موقهوه ای گفت: اگه بری خونه و دیگه به مدرسه نیای بیسواد می مونی، نمی تونی کتابای قشنگ بخونی . اصلاً بزرگ نمی شی…..در همان موقع آقای مدیر که دست پسر کوچولویی توی دستش بود، به طرف آنها آمد و گفت: بچه های خوب اینجا چه خبره؟ کی داره گریه میکنه؟ اصلاً گریه واسه چی؟

پسر تپل موقهوه ای با خنده به پسر موفرفری اشاره کرد وگفت: میخواد بره خونه پیش مامانش.محمد هم که داشت گریه می کرد گفت: منم میخوام برم پیش مامانم.آقای مدیر خندید و گفت: عجب! پس شما مدرسه ی ما را دوست ندارید؟ مگه نمیخواید باسواد بشید؟ ما اینجا توی مدرسه معلمهای مهربونی داریم که بچه ها را خیلی دوست دارند. بعد به خانمی که مانتوی آبی و مقنعه ی سرمه ای پوشیده بود و داشت با چندتا از مادرها صحبت می کرد اشاره کرد و گفت: اون خانم اسمش خانم صفریه. معلم شماست. الان میاد باهاتون حرف میزنه تا ببینید چقدر مهربونه و دیگه نباید گریه کنید.

آنوقت صدازد: خانم صفری، لطفاً تشریف بیارید اینجا پسرهای گلتون را تحویل بگیرید. خانم صفری به مادرها چیزی گفت و به طرف بچه ها آمد. آقای مدیر گفت: این هم بچه های امسال شما.خودتون باهاشون آشنا بشید…ودست پسر کوچولو را رها کرد و خودش به طرف دفتر مدرسه رفت. خانم صفری به بچه ها گفت: ببینم، کی دلش می خواد الان برگرده و بره خونه شون؟ محمد و پسر موفرفری با هم گفتند: من. خانم صفری گفت: باشه به شرطی که با من بیایید تا دستشویی را بهتون نشون بدم تا دست و صورتتون را بشورید؛ چون گریه کردید و کثیف شدید.مادراتون وقتی شما را با این وضع ببینند ناراحت میشن .حالا دنبالم بیاین… و راه افتاد .همه ی بچه ها به دنبالش راه افتادند. خانم صفری دستشویی را به بچه ها نشان داد و گفت: هروقت به دستشویی احتیاج داشتید بیاین اینجا. پسر موفرفری و محمد رفتند و دست و صورتشان را شستند.خانم معلم گفت: بچه ها توی کیفتون دستمال دارید؟ همه ی بچه ها توی کیفها را نگاه کردند. محمد و پسر موفرفری دستمالهایشان را درآوردند و دست و صورتشان را خشک کردند.خانم صفری خندید و پرسید: بچه ها همتون دستمال داشتید؟ بچه ها جواب دادند: بله خانوم. پرسید: لیوان چی؟ لیوان هم دارید؟ بچه ها بازهم توی کیفها را نگاه کردند و گفتند: بله خانوم. خانم صفری دست زد و گفت:آفرین به شما بچه های خوب و تمیز.همه باید با لیوان آب بخورید. نکنه یه وقت یادتون بره لیوان بیارید و خدای نکرده دهنتون را بذارید به شیرآب و آب بخورید. می دونید چرا نباید با دهن آب خورد؟ یکی از بچه ها که چشمهای سبزی داشت و یک لیوان سفید با عکس تام و جری توی دستش بود گفت: واسه اینکه مریض میشیم. خانم صفری دست زد و گفت:آفرین پسر خوب، درست گفتی، راستی اسمت چیه؟ پسرک گفت : امید. خانم صفری گفت: امید جون درست گفت.هرکس باید با لیوان خودش آب بخوره تا مریض نشه.بعد به محمد و پسر موفرفری نگاه کرد و گفت: شما دوتا پسر گل موافقید همه با هم بریم تا مدرسه را نشونتون بدم یا اینکه میخواهید برگردید خونتون؟ محمد که از خانم صفری خیلی خوشش آمده بود، گفت : نه من نمی خوام برگردم، میخوام پیش شما بمونم. پسر موفرفری گفت: منم همینطور حالا نمیرم خونه بعداً میرم. خانم صفری گفت: به افتخار این دوتا آقاپسر گل دست بزنید .

بچه ها دست زدند و هورا کشیدند و خانم صفری همراه بچه ها توی مدرسه راه افتاد و همه جای مدرسه را به آنها نشان داد. آقای مدیر و ناظم را هم به آنها معرفی کرد.بعد هم آنها را به اتاقی برد و گفت: اینجا کلاسه، جایی که باید توش بشینید و درس بخونید. حالا من جای هرکدام از شما را نشون میدم هرکی قدش بلندتره ، عقبتر میشینه، هرکی قدش کوتاهتره ، روی نیمکتهای جلویی میشینه…و جای هرکس را به او نشان داد. محمد و پسر موقهوه ای و امید همقد بودند و روی نیمکت ردیف سوم کنارهم نشستند. آنوقت خانم معلم اسم بچه ها را پرسید. بچه ها اسم دوستتانشان را هم یاد گرفتند.

محمد فهمید که اسم پسر تپل موقهوه ای حسین و اسم پسر موفرفری سپهراست.آنها خیلی زود با هم دوست شدند و محمد یادش رفت که گریه کرده و از مدرسه ترسیده است. حسین و محمد داشتند به کلاس و بقیه ی بچه ها نگاه می کردند که دیدند پسر بزرگی دم در کلاس آمد و گفت: خانم اجازه،سلام من اومدم . خانم صفری لبخندی زد و گفت: علیک سلام ، آقای گلبانگ ، خوب کردی اومدی. بیا تو با بچه ها آشنات کنم. پسر آمد و کنار میز خانم صفری ایستاد و به بچه ها سلام کرد. خانم صفری گفت: بچه ها جواب سلام دوستتون را بلند بدین. بچه ها با هم گفتند: سلام. خانم صفری گفت: بچه ها ، این آقا پسر اسمش پیام گلبانگ ِ. اونم وقتی اومد مدرسه مثل شما کوچولو بود. توی همین کلاس نشست و من شدم معلمش، درسش دادم و باسواد شد..حالا دیگه کلاس پنجمی شده. اون مبصر شماست.امروز ازش خواهش کردم بیاد مدرسه و با شما آشنا بشه. فردا این مدرسه شلوغ میشه. بچه های کلاسهای دوم و سوم و چارم و پنجم هم به مدرسه میان. پیام توی حیاط مواظبتونه، وقتی زنگ تفریح تمام بشه صفتون را مرتب می کنه و شما را به کلاس میاره و صبر می کنه تا من بیام سر کلاس، خلاصه اون دستیار منه. پسر خیلی خوبیه. مثل داداش بزرگه ی شما میمونه.به حرفاش گوش کنید؛باشه؟ بچه ها همه باهم گفتند: باشه خانوم معلم.

آن روز محمد و بقیه ی بچه ها صف بستن و به کلاس آمدن را یاد گرفتند. با صدای زنگ آشنا شدند. خوراکیهایشان را موقع زنگ تفریح درکنارهم و با هم خوردند. با لیوانهایشان آب نوشیدند و از همه مهمتر دوستان جدیدی پیدا کردند و ظهر که زنگ خورد،هر کدام از آقای ناظم یک کتاب و چندتا شکلات ،جایزه گرفتند وخوشحال و خندان همراه بزرگترها به خانه برگشتند و با بی صبری منتظر شدند تا فردا بازهم به مدرسه بروند و درکنارهم بنشینند و خانم صفری به آنها الفبا بیاموزد و باسوادشان کند. همه ی آنها دوست داشتند مثل پیام ، پسر بزرگی بشوند و به کلاس پنجم بروند و دستیار خانم معلمشان بشوند.

نویسنده مهری طهماسبی دهکردی