١) همیشه احساس کودک را تایید کنید. وقتی ترسید نگید این که ترس نداره یا نترس، باید گفت میدونم میترسی. در صورت نفی و رد احساس کودک، او به این نتیجه میرسد که من هیچی نمیفهمم، هر چه احساس میکنم اشتباه است و شروع به نفی احساس خود و شخصیت خود میکند.
٢ ) کودک را به صورت مستقیم تصحیح نکنید. هرگز او را جلوی دوستانش یا در مقابل جمع یا حتی جلوی خواهر و برادرش اصلاح نکنید. اگر کلمه یی گفت که اشتباه بود، در جمله یی از ان کلمه استفاده کنید. در صورت لزوم، در اتاقش به تنهایی درباره کار اشتباهش صحبت کنید.
٣) وقتی با شما صحبت میکند به او توجه مخصوص نشان بدهید. اگر در حال تلفن حرف زدن، صحبت با دوستانتان، کار با کامپیوتر، یا تماشای تلویزیون هستید لحظه یی کارتان را متوقف کنید، به چشمانش نگاه کنید، و در صورت لزوم از او بخواهید بعد از اتمام کارتان با او صحبت خواهید کرد.
۴) از او بخواهید برایتان کتاب بخواند، اواز بخواند، فیلمی که دیده را تعریف کند و نشان بدهید مشتاق شنیدنید.
۵) هرگز به او یا کارهایش نخندید. مخصوصا در جمع حتی به کارهای بامزه ش نخندید مگر انکه خودش این خواسته یا انتظار را داشته باشد.
۶) بعد از شش سالگی با کمک مربی خصوصی او را در زمینه یک ورزش “گروهی” مثل فوتبال یا بسکتبال بسازید تا زمین ورزشی بدرخشد.
٧) هرگز با فرزندتان درد دل نکنید
بدی دیگران مخصوصا همسر خود را هرگز به او نگویید.
٨) روزی ۵٠ بار به جا به موقع به او بگویید تو خوبی. مرسی پسر خوبم، ممنونم دختر خوبم.
٩) از ظاهر او ایراد نگیرید او را با کسی مقایسه نکنید.
١٠) به خاطر اشتباهش او را تنبیه نکنید.
اجازه بدهید اشتباهات بی خطر کند و در صورت نیاز بدون منت کمکش کنید.