**چگونگی احساس و درک و تفسیر و معنی سازی از تجربه های دوران کودکی تاثیر عمیقی بر نحوه فرزند پروری ما خواهد داشت 

**یافته های علمی نشون داده اگه ما تو کودکی اسیب دیدیم و این آسیبها رو مرهمی روشون نگذاریم به احتمال زیاد به کودکانمان اسیب خواهیم زد و تاریخ دوباره تکرار خواهد شد ولی اگر تجربه های کودکی بد بوده ولی توانسته ایم آن را درک کنیم باعث خواهد شد تعاملات منفی را با فرزندان خود مجددا خلق نکنیم.با عمیقتر کردن توانایی خود در درک تجربه های عاطفی مان توانایی بیشتری برای برقراری رابطه همدلانه با فرزندان خود پیدا میکنیم. 

**تحقیقات نشان داده کسانی که از والدین خود تجربه های خوب و کافی نداشته اند و ضربات شدیدی را تجربه کرده اند میتوانند از آنها در زندگی خود معنی بسازند و روابط سالمی برقرار نمایند. 

**گفته ای درعلم وجود دارد که شانس ذهن آماده را ترجیح میدهد. 

**ارتباط تنها از طریق کلام نیست .انسان توانایی درک ذهن خود و دیگران را دارد.ارتباطات غیر کلامی از جمله رابطه چشمی ،حالتهای چهره،صدا،اشارات،وضعیت بدن،و شدت پاسخ از عناصر مهم ارتباطند.توانایی ذهن بینی به والدین امکان این را میدهد که از طریق پیامهای کلامی و غیر کلامی ذهن فرزندانشان را درک کنند. 
برخی اوقات آنقدر گرفتار انجام دادن کارهای گوناگون برای فرزندانمان میشویم که اصلا فراموش میکنیم صرف بودن با آنها چقدر مهم است. 

****اگر در دوران کودکی مادر شما به این علت که نمیخواسته شاهد گریه شما باشد بدون خداحافظی با شما خانه را ترک میکرده است احساس اعتماد و اطمینان شما خدشه دار شده و این امر در بزرگسالی شما به اینصورت خودش را نشان میدهد که شما هر وقت میخواهید از کسی جدا شوید احساس ناامنی و تردید و یا احساس ترک شدگی میکنید و حتی اگر بعدها صاحب فرزندی شوید خودتان نیز در هنگام ترک فرزندتان احساس بدی خواهید کرد.این چنین موقعیتی بخصوص زمانی فشار زاتر است که بزرگسالی که در زمان غیبت مادر از شما مراقبت میکرده اصرار ورزیده که شما نباید گریه کنید و با شما همدلی نکرده و احساستتان را درک نکرده و شما را آرام نکرده است.