به خواستۀ فرزند شش- هفت سالۀ خود جواب رد داده اید. و ابداً هم خیال ندارید از حرفتان بر گردید. فرزندتان از درِ دیگری وارد می شود. حالا که نتوانسته حرف خود را پیش ببرد بنای بد اخلاقی را میگذارد. شروع می کند به جیغ و فریاد و گریه زاری و دست بردار هم نیست. پدر یا مادر چگونه می تواند این بچۀ شش – هفت ساله را آرام کند؟

پاسخ این است – آرامش نکنید! بگذارید انقدر ادامه دهد تا خودش خسته شود. طی سالهای طولانیی که با والدین و فرزندان سروکار داشته ام به این نتیجه رسیده ام که واکنش بچه ها به والدین از یک الگو تبعیت می کند. در خانواده های گوناگون واکنش ها یکسان است. یکی از واکنش هایی که کودکان به والدین خود نشان می دهند مقاومت در برابر جواب “نه” است . این مقاومت به شکلی که در سناریوی بالا نشان دادیم صورت می گیرد. همۀ والدین با همین الگوها مواجه می شوند. اگر بگذاریم کودک جیغ و دادش را بکند بالاخره مقاومتش ازمیان می رود و جوابِ “نه” را می پذیرد.

البته این کار سخت است. ما دلمان می خواهد فرزندمان حرف ما را بی چون و چرا بپذیرد. اما مطمئن باشید بچه ای پیدا نمی شود که وقتی از والدینش جواب رد می شنود، بگوید : “متشکرم که به درخواست من توجه کردید و می فهمم که اگر جواب رد می دهید تنها به این دلیل است که بهتر از من می توانید جوانب مساله را ببینید”. کودکان خودخواه تر از آن هستند که چنین واکنش سنجیده ای نشان دهند.
بنابراین واکنش آنان عصبانیت است، جرو بحث است، و نشان دادن احساساتشان. هرقدر والدین بیشتر به این واکنش آنان توجه کنند، این رفتار بیشتر ادامه پیدا می کند. کلنجار رفتن با بچه ای که دارد بداخلاقی می کند واقعا هیچ فایده ای ندارد. هرچه بیشتر با او دهن به دهن بگذارید بیشتر نق می زند و بد خلقی می کند!

تنها کاری که واقعا نتیجه بخش است این است که بگذارید آنقدر جیغ و داد کند تا خودش خسته شود. وقتی گفتید “نه”، یعنی “نه” و سر حرفتان بمانید. خواهید دید که فرزندتا ن جیغ و دادش را می کند و بعد آرام می شود. ممکن است دری را به هم بکوبد. ممکن است اشکش سرازیر شود. هر کاری کرد کوتاه نیایید . می بینید که آرام می شود.