امام حسین (علیه السلام) با تهیدستان و درماندگان بسیار نشست و برخاست می کرد. او می فرمود: «خداوند آدم های اهل کبر و خودپرستی را دوست نمی دارد.»

روزی بر چند کودک گذر کرد که با هم قطعه نانی را می خوردند. کودکان با دیدن امام، از او دعوت کردند که با آن ها هم غذا شود. حضرت با لطف و مهربانی دعوت بچه ها را پذیرفت و کنار آنان نشست و نان خورد.

پس از تمام شدن نان، امام حسین علیه السلام، کودکان را با خود به خانه برد و از غذا سیر کرد. سپس آن ها را لباس پوشانید و فرمود: «این کودکان از من سخاوتمند ترند، زیرا من بخش از مال خویش را بخشیدم، در حالی که آنها هر چه داشتند بذل کردند.»