گاهی کودک توانایی اش را در امری که در گذشته می توانسته آن را انجام دهد از دست می دهد که به این حالت پسرفت می گویند. پسروی به معنای برداشتن گامی به عقب است. در این حالت کودک شروع به رفتارهایی می کند که وقتی کوچک تر بود از او سر می زد.

اغلب اوقات پسرفت کودک زمانی اتفاق می افتد که خانواده یا کودک باید با تغییر جدیدی سازگار شوند. گاهی تغییرات به آسانی قابل تشخیص اند مانند تولد نوزاد جدید یا مشاجره والدین. تغییرات مثبت مانند تعطیلات و مسافرت هم می توانند استرس زا باشند. بیشتر مردم در زمان استرس برای آرامش به فعالیت های خوشایند کودکی باز می گردند. ممکن است شما در هنگام عصبانیت بخواهید روی تخت دراز بکشید و پتو را تا روی سر بالا بکشید. اگر یک فرد بزرگسال می تواند چنین احساسی داشته باشد عجیب نیست کودکی که استرس دارد بخواهد رفتار کودکانه تری بروز دهد. هر چه کودک استقلال بیشتری داشته باشد بزرگسالان توجه کمتری به او دارند. وقتی از درون احساس امنیت می کند از احساس شایستگی همراه با مستقل بودن لذت می برد. حتی جلب نظر منفی دیگران بهتر از این است که هیچ کس به او توجه نکند.
بهترین راه مقابله شما با پسروی کودک این است که میل او به از سنش کوچک تر رفتار کردن را بپذیرید اما در عین حال از او انتظار داشته باشید مطابق سن خود نیز عمل کند. اگر اتفاقات تکرار شد آرامش خود را حفظ کنید و با کودک اوقات تلخی نکنید. اینکه به کودک بگویید مانند بچه ها رفتار می کند و یا او را سرزنش کنید بی فایده است و ممکن است پسرفت او را افزایش دهد. حتی اگر شما نمی توانید شرایطی را که موجب استرس شده تغییر دهید تقریبا همیشه می توانید با کاهش سرعت فعالیت های روزانه کودک تا حد ممکن و صرف زمان بیشتر با او به سازگار شدن بهترش با شرایط موجود کمک کنید