یه روز بهـــــار تــو حیـاط یه کــــرم پـــــروانه دیــد
از شــادیــــه دیـــــــــدنِ یه پروانـه جیــــغ کشیـد
بهار رو بــــــــرگای سـبز برای اون لــونه ساخـت
کرم کوچیک هم رو برگ دور خــودش پیله بافــت
هر روز بهار تــــــو حیاط برای کـرم شعر میخونـد
برای کـــــــــــرم کوچیک مثل یه مامان می موند
صبــــــح یــه روز تعـطیل پیلــــه ی کرم جدا شــد
یــــه پروانـه ی خوشکل از تـــــو پیله پیـــدا شــد
بهـــار توی خیــــالـــش بـــــا پروانــــه پــــــرکشید
رفــــت بـــالا و بالاتـــــر تــا که به خورشید رسید