حدیثی درباره‏ کودکی حضرت هادی است، که نمی‏دانم شنیده‏اید یا نه؛
وقتی معتصم در سال ۲۱۸ هجری، حضرت جواد را دو سال قبل از شهادت ایشان از مدینه
به بغداد آورد، حضرت هادی که در آن ‏وقت شش ساله بود، به همراه خانواده‏اش در مدینه ماند. پس از آن ‏که حضرت جواد به بغداد آورده شد، معتصم از خانواده حضرت پرس ‏و جو کرد و وقتی شنید پسر بزرگ حضرت جواد، علی ‏بن ‏محمد، شش سال دارد، گفت این خطرناک است؛ ما باید به فکرش باشیم.

معتصم شخصی را که از نزدیکان خود بود، مأمور کرد که از بغداد به مدینه برود و در آن ‏جا کسی را که دشمن اهل‏بیت است پیدا کند و این بچه را بسپارد به دست آن شخص، تا او به عنوان معلم، این بچه را دشمن خاندان خود و متناسب با دستگاه خلافت بار بیاورد.

این شخص از بغداد به مدینه آمد و یکی از علمای مدینه را به نام «الجنیدی»، که جزو مخالفترین و دشمن‏ترینِ مردم با اهل‏بیت علیهم‏السّلام بود – در مدینه از این قبیل علما آن ‏وقت بودند – برای این کار پیدا کرد و به او گفت من مأموریت دارم که تو را مربی و مؤدبِ این بچه کنم، تا نگذاری هیچ ‏کس با او رفت و آمد کند و او را آن ‏طور که ما می‏خواهیم، تربیت کن.

اسم این شخص – الجنیدی – در تاریخ ثبت شده است.

حضرت هادی هم – همان‏طور که گفتم – در آن موقع شش سال داشت و امر، امر حکومت بود؛ چه کسی می‏توانست در مقابل آن مقاومت کند.

بعد از چند وقت یکی از وابستگان دستگاه خلافت، الجنیدی را دید و از بچه‌ا‏ی که به دستش سپرده بودند، سؤال کرد.
الجنیدی گفت: بچه؟! این بچه است؟! من یک مسأله از ادب برای او بیان می‏کنم، او بابهایی از ادب را برای من بیان می‏کند که من استفاده می‏کنم!

اینها کجا درس خوانده‏اند؟!

گاهی به او، وقتی می‏خواهد وارد حجره شود، می‏گویم یک سوره از قرآن بخوان، بعد وارد شو – می‏خواسته اذیت کند – می‏پرسد چه سوره‏‌ای بخوانم. من به او گفتم سوره‏ بزرگی؛ مثلاً سوره‏ آل‏عمران را بخوان؛ او خوانده و جاهای مشکلش را هم برای من معنا کرده است!

اینها عالمند، حافظ قرآن و عالم به تأویل و تفسیر قرآنند؛ بچه؟!

ارتباط این کودک – که علی‏الظاهر کودک است، اما ولی‏الله است؛ «و آتیناه الحکم صبیا» – با این استاد مدتی ادامه پیدا کرد و استاد شد یکی از شیعیان مخلص اهل‏بیت!

شد غلامی که آب جو آرد آب جوی آمد و غلام ببُرد