قضاوت درباره خوب یا بد بودن ازدواج فامیلی، قضاوتی از جنس شر و نیکی نیست که با قاطعیت بتوانیم درباره آن نظر بدهیم؛ بلکه همواره نظرهای بسیار مختلفی درباره این نوع ازدواج‌ها مطرح می‌شود و به همین دلیل نیز بهتر است با احتیاط و دیدگاهی نسبی درباره این موضوع اظهار نظر کنیم.
اما قضاوت درباره ازدواج فامیلی که به تولد نوزادی مبتلا به بیماری ژنتیک منجر می شود، دیگر قضاوتی نسبی نیست و تولد این نوزاد که می تواند معلول به دنیا نیاید، بی شک پدیده خوبی نیست.
تعداد این نوع ازدواج ها هم در کشور ما کم نیست. به گفته مدیرعامل بنیاد بیماری های نادر ایران، ازدواج فامیلی در کشور ما سه برابر میانگین جهانی است که بیشتر این زوج ها نیز برای جلوگیری از تولد نوزادی مبتلا به بیماری های ژنتیک، به آزمایش های تخصصی قبل از تولد نوزاد روی نمی آورند.
البته اکنون آزمایش های اولیه قبل از ازدواج برای زوج های فامیل اجرا می شود، اما این آزمایش ها تخصصی نیست و بسیاری از نوزادان مبتلا به بیماری های ژنتیک، مثل هموفیلی، تالاسمی، دیستروفی و سندرم حاصل همین ازدواج هایی است که در آن والدین به آزمایش های ژنتیک قبل از ازدواج تن نداده اند.
از سوی دیگر، اگر پای حرف زوج های خویشاوند بنشینید، آنها می گویند که هزینه این آزمایش های ژنتیک از توان مالی یک خانواده معمولی خارج است و بیمه ها نیز هزینه بسیاری از این آزمایش های پیشگیرانه را پوشش نمی دهند؛ یعنی در حالی که نظام سلامت و درمان مجبور است تا پایان عمر از یک نوزاد مبتلا به بیماری های ژنتیک حمایت کند و به این ترتیب، بار مالی نظام درمان افزایش پیدا می کند، اما معلوم نیست چرا وزارت بهداشت و بیمه ها برای پیشگیری از بروز بیماری های ژنتیک نوزادان، حاضر نیستند به زوج های خویشاوند کمک کنند تا به طور منطقی، هزینه های نظام سلامت را کاهش دهند.
حتی وزارت بهداشت می تواند برای کم کردن بودجه اجرای این سیاست پیشگیرانه، به سمت غربالگری زوج های خویشاوند روی بیاورد.
به طور مثال، با توجه به این که در برخی شهرها و مناطق کشور، میزان ابتلا به یک نوع خاص بیماری ژنتیک بسیار شایع است، وزارت بهداشت می تواند دست کم انجام آزمایش های پیشگیرانه آن بیماری خاص را برای زوج های خویشاوند تسهیل کند، اما به نظر می رسد تا نهادینه شدن فرهنگ پیشگیری، باید همچنان شاهد افزایش آمار تولد نوزادان مبتلا به بیماری های ژنتیک باشیم