با توجه به اینکه تاخیر در گفتار،می تواند برخی مواقع نشانه ای از اختلال یادگیری در آینده می باشد،مطلبی در مورد تاخیر در گفتار ارایه می شود.
باید نسبت به کودکی که به صداها پاسخ نمی‌دهد یا نمی‌تواند با در‌آوردن صدا، منظور خود را برساند، دقیق باشید. بین ۱۲ تا ۲۴ ماهگی اگر در کودکتان موارد زیر را می‌بینید آن را پشت گوش نینداخته و پیگیر باشید:
* استفاده نکردن از اشاره و ادا مثل تکان دادن دست در هنگام خداحافظی تا ۱۲ ماهگی.
* استفاده از ایماء و اشاره در ارتباطات به جای به کارگیری کلمات تا ۱۸ ماهگی.
* داشتن مشکل در تقلید صدا تا ۱۸ ماهگی.
* داشتن مشکل در فهم درخواست‌های کلامی ساده و انجام آنها.
اگر کودک بزرگ‌تر از ۲ سال مشکلات زیر را داشت، حتما او را توسط متخصص مورد سنجش و بررسی قرار دهید:
* اگر او فقط می‌تواند کلمات و عکس‌العمل‌ها را تقلید کند و خود قادر به تولید کلمات یا اصطلاحات به طور خودآگاهانه نیست.
* اگر فقط قادر به بیان صداها و کلمات خاصی که تکرار می‌شوند می‌باشد و نمی‌تواند از گفتار برای ارتباط بیشتر استفاده کند.
* نمی‌تواند دستورات ساده را بفهمد و اجرا کند.
* اگر تن صدای نامتعارفی دارد (مثلا صدای خشن و گوشخراش یا صدای تو دماغی دارد).
* اگر گفتار کودک نسبت به سنش، قابل فهم نباشد. والدین باید حدود نیمی از گفتار کودک خود را در ۲ سالگی متوجه شوند و در ۳ سالگی حدود سه چهارم آن را بفهمند. تا ۴ سالگی کلام کودک باید تقریبا به طور کامل فهمیده شود حتی به وسیله افرادی که او را نمی‌شناسند.
دلایل تاخیر کلامی و زبانی:
عوامل زیادی می‌تواند باعث تاخیر کلامی و زبانی کودک شود. مثلا یکی از آن عوامل، معیوب بودن سیستم تکلم کودک مثل مشکل در زبان یا سقف دهانش است. تا خوردن زیر زبان می‌تواند حرکت زبان را در تولید کلام، محدود کند.
بیشتر کودکانی که تاخیر کلامی دارند ممکن است مشکلاتی در مغز داشته باشند به طوری که ارتباط کافی در مغز برای ایجاد و تولید کلام وجود نداشته باشد. این نوع کودکان با مشکل در استفاده از لب‌ها، زبان و فک برای تولید آوا مواجه هستند.
مشکلات گفتاری می‌تواند تنها مشکل حاصله باشد یا شاید با مشکلات دیگری مثل مشکل در بلع هم همراه باشد. تاخیر در گفتار همچنین می‌تواند نشاندهنده یک تاخیر کلی در همه زمینه‌های رشد کودک باشد.
مشکلات شنیداری نیز معمولا به تاخیر در سخن گفتن ارتباط دارد. پس اگر کودکی دچار مشکل گفتاری است حتما باید از نظر شنیداری آزمایش شود. چنین کودکانی احتمالا در فهم، تقلید و گفتار مشکل دارند.
عفونت گوش، خصوصا عفونت‌های مزمن می‌تواند روی قدرت شنیداری تاثیر بگذارد. باید به عفونت‌های ساده گوش (که می‌تواند یک تهدید باشد) اهمیت داد اگرچه شاید تاثیری روی گفتار نداشته باشد.
گفتار درمانی
اگر خودتان یا پزشک کودکتان درخصوص مشکل‌دار بودن کودک مشکوک شدید، یک آزمایش و بررسی مقدماتی توسط متخصص گفتار درمانی، بسیار ضروری است.
متخصص گفتار درمانی، ابتدا به مهارت‌های کلامی و زبانی کودک توجه کرده و آن را با توجه به جنبه‌های دیگر رشد کودک بررسی می‌کند. او تست‌های استانداردی را انجام می‌دهد و به دنبال نکته برجسته‌ای درخصوص پیشرفت گفتاری و زبانی کودک می‌گردد. او بررسی می‌کند که کودک چقدر می‌فهمد، چه می‌تواند بگوید، آیا کودک سعی در برقراری ارتباط به روش‌های دیگر مثل اشاره کردن و تکان دادن سر و غیره به جای گفتار دارد، او وضوح کلام کودک را بررسی می‌کند، وضعیت دهان او (زبان، دهان و سقف آن) و عملکرد بخش‌های مختلف دهان برای صحبت کردن و حتی غذا خوردن و بلع را مورد بررسی دقیق قرار می‌دهد.
اگر او تشخیص داد که کودکتان نیاز به درمان دارد، نقش شما در این زمینه بسیار حیاتی است. او به شما می‌آموزد که چگونه در خانه با کودک خود تمرین کنید تا مهارت‌های گفتاری او را بهبود ببخشید.
اقدامات والدین
مانند بسیاری چیزهای دیگر، پیشرفت در گفتار نیز مخلوطی از طبیعت و ذات کودک و آموخته‌ها و تربیت او است. ژنتیک می‌تواند در این میان موثر باشد و هوش و استعداد کودک در یادگیری گفتار به او کمک کند اما به هر حال محیط اطراف هم بسیار تاثیرگذار است و نحوه تربیت کودک در توانمندی‌های او نقش مهمی ایفا می‌کند. وقتی در گفتار، زبان، شنوایی یا در رشد کودک مشکلاتی وجود داشته باشد، مداخله سریع والدین کودک می‌تواند به او کمک کند. وقتی شما فهم بهتری از دلیل حرف نزدن کودک خود داشته باشید، می‌توانید راه‌هایی را برای بهبود رشد گفتاری او یاد بگیرید.
” کانال آموزش و درمان اختلالات یادگیری”